Merhaba Sayın Ahmet Yıldız,
Ben Beril.
9.sinifa giden 14 yaşında Adanalı bir kızım.
2. Sınıfta baş gösteren ve bu güne kadar gelen bir korkuydu benimkisi; MATEMATIK.
Ortaokulda bir şekilde hallettim. Fakat lisede gerçekten her şey farklı. Annem çok fazla üstüme gelse de babam bu konuda bana olabildiğince destek çıkmaya çalıştı. 9. Sınıfta matematik aşırı şekilde düştü. 50leri zaten görürdüm ama lisede 20ye kadar düştüm. Ortaokulda bir nebze de olsa çırpınırdım ama lisede kendimi akıntıya bırakmaya karar verdim. Öyle ki matematik sınavında bir iki şey karalayıp yattım ve uyudum. Hiç bir şekilde yükselemiyordum çünkü.
Annem daha da üstüme geldi, bana verdiği paraların hakkını vermediğimi söyledi, ben kendimle dalga geçmeye başladım ve başkalarının benimle dalga geçmesine izin verdim. Öyle ki 3 yaşından beri -abartmıyorum- en büyük hayalim olan doktorlukla dalga geçmelerine izin verdim. Ben de inanmamaya başlamıştım çünkü; Moralim bozuldukça bozuldu, annem daha da üstüme geldi, okulda dersleri dinlememeye başladım, doktorluktan vazgeçtim, sürekli ağlıyordum. Hatta şu an bunu yazarken bile ağlıyorum. Çünkü üstünü bandajlarla sardığım daha kabuk tutmamış yaralarım açıldı, acıyor. Ve biliyor musunuz ben değil sol beynim ağlıyor.
Sürekli koca bir aptal olduğumu düşündüm durdum. Resim, müzik ve edebiyatta becerim olduğunu söylerler. Hepsinin koca bir çöp olduğunu düşündüm. Keşke bunlar yerine Allah bana biraz matematik becerisi verseymiş dedim.
Matematiğe hiç yeteneğim olmadığını düşünüp kendimi tamamen kapattım. Arkadaşlarım, öğretmenlerim bana neye üzgünsün deyip durdu. Matematiğim kötü onun için üzgünüm diyemedim. Streslendim, yasam enerjim soldu gitti. Annem daha da üstüme geldi, her gün dershaneye gittim ama derslere odaklanmadım.
3. Sınavlar geldi, bir baktım tüm derslerim yerlerde. Ne edebiyat iyi ne biyoloji. Sadece bir ders tüm derslerimi yerlere düşürdü. Annemin bana neler yaşattığını tahmin edin. Beni bana harcadığı paraların hakkını vermemekle suçladı, sürekli ne kadar üzüldüğünden, ağladığından bahsetti, artık beni boşverdiğinden bahsetti ama benim hakkımda bir şey sormadı ya da duygularımı önemsemedi. Alt komşunun duyduğu tek şey bağrışma sesleriymiş. Artık eve sadece yatmaya gitmeye başladım. Benim için kasvetten ibaretti. Bana gülen bir yüz yoktu. Hay Allah yine ağlamaya başladım simdi..
Neyse yazmaya devam edeyim umarım okumaktan bıkmamışsınızdır. Ben 3. Sınıfta çarpım tablosunu öğretmenime sayarken ağlardım, sesim titrerdi. Keza matematik ödevlerini yaparken bile ağlardım. Yapamazdım zaten hepsini sallardım. Hâlbuki 1. Sınıfta en sevdiğim ders matematikmiş annem öyle söyler.
Tüm sınıf çok başarılıydı matematikte. Ben değildim. Hala değilim. Öğretmenimi çirkin ördek yavrusu gibi takip ederdim matematik dersinde, en arkadan. Herkes başarılı olmam için daha çok çalışmamı daha çok test çözmemi, gece gündüz matematik tekrarı yapmamı önerdi. Yapmak istedim ama yapamadım. Hala yapamıyorum.
Neyse şu son günlerde çöküşümü fark eden babam buna benim anlayacağım dilden bir çözüm bulmak için bana matematiği sevdirecek bir kitap aramaya başladı. 3-4 tane kitap bulmuş almış. İçlerinden birisi sizin kitabiniz olan “Sevdim Seni Matematik”.
Kitabi incelemek için ilk sayfasını okuyayım dedim. Kitabı kullanma kılavuzu kısmında anlattığınız öğrenciyi okurken ağladım. Biri bana hakaret etse böyle ağlar mıydım bilmem. Neşeli ve matematikle barışık bir öğrencinin yavaş yavaş nasıl solduğunu anlattınız -o sırada gözlerimden hafif hafif yaslar süzüldü- paragrafın sonunda da “Mücadeleden vazgeçti.” yazdığınızı okuduğum an bendeki tüm ipler koptu. Sol beynim isyan etti sanki. Sessiz kalmak zorunda olduğu tüm anları gözyaşlarımla ödetti sanki bana. Kendime bir kez de dışardan baktım ve o halime de üzüldüm.
Hani derler ya dışı seni içi beni yakar diye. Beni içi de yaktı dışı da yaktı. Beni böylesine güzel anlayan bir yazar olduğunu görünce hemen sizinle iletişime geçebileceğim bir adrese bakindim. Umarım bu mesajımı görürsünüz. Daha kitabin başındayım ama kesinlikle bana çok yardımcı olacak bir kitap olduğunu seziyorum. Şimdiden size çok teşekkür ederim.
Doktorluk hayalime kaybolmuş yolunu gösteren kişisiniz. İyi ki bizi sizin gibi iyi anlayan insanlar var. Aileler için yazdığınız kısmi da mutlaka anneme okutacağım. Tahmininiz gerçekten doğruydu merak edip aileler için yazdığınız kısıma da göz gezdirdim 🙂
Size başarılarınızın devamını diliyorum. Kendim için de başarılar diliyorum.
Sayenizde işler rayına oturacak gibi duruyor.
Tekrar çok teşekkür ederim.
İyi ki varsınız.
Beril www.ahmetyildiz.com iletisim@ahmetyildiz.com